Bye Bye Shanghai

Onze laatste dagen in Shanghai. Inmiddels zijn we weer thuis, maar toen waren we nog daar. Dus schrijf ik even vanuit het toen. Kunt u het nog volgen?

Woensdag 22 augustus 2012

Shanghai is de zusterstad van Rotterdam. Deze steden hebben diverse overeenkomsten. Ze hebben alle twee een knoert van een haven. Beiden niet zichtbaar in de stad zelf. Rotterdam heeft z'n ‘kop van Zuid' met grote skyscrapers, Shanghai heeft zakencentrum Pudong. Beide gebieden zijn gelegen aan de overkant van de rivier. De bewoners van Rotterdam staan niet bekend als de meest vriendelijke (sorry mensen), nou dat zijn die van Shanghai ook niet. Er mist nog net een Pannenkoekenboot, maar een soort Spido hebben ze wel. En in plaats van de Euromast (185 mtr.)hebben ze de televisietoren Oriental Pearl van 468 meter. Alleen herbergt Shanghai 20 miljoen inwoners en Rotterdam is natuurlijk maar een provinciestadje daarbij vergeleken met z'n ruim 600.000 inwoners.

Gisteren was het nog tropisch warm, maar deze morgen regent het pijpenstelen. Een voordeel is dat het lekker afkoelt en met een geleende plu gaan we op pad. Het valt ons op dat Shanghai eigenlijk helemaal niet zo Chinees aandoet. Denk de Chinezen en de Chinese tekens weg en het zou ook een grote stad in bijvoorbeeld de VS kunnen zijn. Dat zie je rondom de grote winkelstraat Nanjing Dong Lu en People's Square, met z'n prachtige moderne gebouwen. Maar zeker niet in de drukke bazaar met z'n traditionele Chinese gebouwen. Het krioelt er van de mensen en het is maar goed dat Ad en ik zijn opgesplitst. Al wandelend door een wat rustiger Shanghai neemt Ad de stad in zich op. Ik bezoek de Yuyuantuinen, gelegen in het hart van de bazaar. De tuinen zijn in de Ming Dynastie

(± 1550) aangelegd. Tussen de Keizerlijke draak, tempels, waterpartijen en typische rotspartijen die nabootsingen van bestaande bergen voorstellen is het goed vertoeven, hoewel ook een tikkeltje te druk naar mijn zin.

Donderdag 23 augustus 2012

Vandaag vergapen we ons aan de hoge gebouwen in Pudong. We bezoeken niet de Shanghaise ‘Euromast' en ook niet de bijzonder mooie Jin Mao toren van 420 meter. We lopen regelrecht naar het hoogste gebouw: het Shanghai World Financial Center uit 2008 met de bijnaam: de Flesopener. Die bijnaam heeft ‘ie niet voor niets, het is gewoon net een reusachtige flessenopener in de kleur blauw. De hoogte van het gebouw is 490 meter. Het uitzichtpunt ligt op de 100^e verdieping op 474 meter en is daarmee het hoogste uitzichtpunt ter wereld. Na een prachtige maquette van Shanghai bewonderd te hebben met dag- en nachtlicht, mogen we de lift in. We zoeven omhoog. Al snel staan we boven, net boven de opening van de Flesopener. Door glazen platen in de vloer kijken we loodrecht naar beneden, oei.... best wel eng. De ramen hellen een beetje naar voren en met moeite drukken we onze neuzen tegen de ramen, dit is hoog! Net onder de opening, op de 97^e verdieping, kijkt het een stuk plezieriger.

Met heerlijke broodjes van een soort Delifrance nestelen we ons aan de rivier. Nu kijken we naar de overkant waar De Bund ligt. Een man in uniform wil ons wegjagen. Maar we zitten er zo lekker en doen niemand kwaad. Dus blijven we zitten en dat houden we lang vol.

Vrijdag 24 augustus 2012

Onze laatste dag in Shanghai. Vannacht vliegen we via Moskou terug naar huis. Nogmaals nemen we een kijkje in Pudong. Boven een groot kruispunt hebben ze een luchtbrug in het rond gemaakt. Hier wordt veel gebruik van gemaakt en het krioelt van de mensen. Een aantal mensen met camera en mini printertje biedt aan een foto van je te maken met op de achtergrond de hoge gebouwen. De foto's worden ter plekke uitgeprint en ingelijst. Het zakencentrum is Westers georiënteerd, naast de ‘Delifrance', zie je er MacDonalds (hoe kan het ook anders), Diary Queen, Subway, Louis Vutton, Givenchy etc. Niets geen dure winkels voor ons. We schrapen onze laatste yuans bij elkaar en bezoeken het Shanghai Aquarium. We lopen door lange tunnels onder de zeedieren door, van roggen tot schildpadden, van haaien tot de indrukwekkende arapaima's uit Zuid Amerika. Het is schitterend, maar de meeste indruk maken de kwallen. In hun grote bakken zweven de kwallen in het rond. Het ziet er zo prehistorisch uit en wat stralen ze een rust uit. In werkelijkheid is het verre van rustig. Veel schreeuwende kinderen en irritante Chinezen die voor je langs schieten om even snel een foto met hun telefoon te kunnen maken. Ze maken overal foto's van, zouden ze in werkelijkheid nog wel wat zien vragen we ons af.

In het mooie Lujiazui Green Land Park komen we bij van al dat moois. Het is een prachtig park midden tussen de gebouwen. Er is kunst te vinden, waterpartijen en een mooi zicht rondom. We wachten hier de schemer af. Tussen 18.30 en 19.00 uur gaat de ene na de andere verlichting aan. Met om 19.00 uur de hoogtepunten de Flesopener en de Oriental Pearl met zijn bonte kerstballenverlichting.

Dan duiken we de metro in op weg naar ons hotel. We pikken de bagage op en na een lange metrorit komen we op Pudong International Airport aan. We zijn ruim op tijd en wachten tot 23.00 uur, de inchecktijd. Waar al die mensen ineens vandaan komen is ons een raadsel, maar er staat een rij van hier tot Tokyo. Ad heeft via internet ingecheckt en informeert bij de businessclass balie of we daar terecht kunnen. Het kan, wat een geluk. En het geluk is met ons, want we krijgen 2 zitplaatsen in de businessclass omdat het toestel overboekt is. En zo worden we ontvangen met champagne en zitten wediep in de nacht aan een 4 gangen maaltijd. Eigenlijk wil ik slapen, maar dit is uniek en we laten ons heerlijk in de watten leggen. Prima uitgerust, (de stoelen liggen als een bed!) komen we in Moskou aan. Nog een paar uurtjes en dan komen we op zaterdag 25 augustus om 12.15 uur op Nederlandse bodem aan. Weer thuis!

We willen iedereen die onze berichten gevolgd hebben bedanken, zeker ook voor al de leuke reacties. Eigenlijk was het maar saai voor jullie zonder foto's! Dat willen we goedmaken. Iedereen die foto's wil zien nodigen we uit voor een voorstelling met de verhalen die we nog niet verteld hebben. Uit al onze foto'swillen we een mooie selectie maken, dat duurt nog even.

Laat het ons weten als je foto's wilt komen kijken!

Shanghai

Ad wilde altijd al een keertje naar Shanghai vanwege de architectuur. Omdat we toch in de buurt waren leek het ons een goed plan om onze reis te combineren met een bezoek aan deze stad met een waar mini-Manhattan.

Reis naar Shanghai

We zijn al vroeg op pad, want onze trein naar Shanghai vertrekt om 08.00 uur. We hebben onze tijd hard nodig, de ondergrondse metro is een waar doolhof, waar je je rot loopt. Als we op het Beijing South Station aankomen is het even zoeken naar de treinen. Handen wijzen en we volgen maar. Ook al spreken we bewust jonge en moderne mensen aan om de weg te vragen, vaak spreken ze geen Engels of ze durven niet te spreken.

We komen in een hele grote nieuwe hal terecht, het lijkt wel een luchthaven. Op ons kaartje staat 15, dat blijkt onze ‘gate’ te zijn. De scan hadden we al gehad, nu kaartcontrole en door naar ons perron. Daar staat onze witte ‘Bullettrain’ voor ons klaar. We ploffen ergens neer, Ad gaat even foto’s maken. E staan wel een stuk of 10 hogesnelheidstreinen klaar om te vertrekken. Dan kom ik erachter dat we op plaats moeten zitten. We verkassen en komen in een drukke wagon terecht, geen Westerling te zien. Wel een groep druk kaartende Chinezen. Er wordt goed gebruik gemaakt van deze treinen.

Voor 08.00 uur vertrekt de trein al. De snelheid loopt al gauw op tot 305 km per uur. Shanghai ligt 1200 km naar het Zuidoosten. Over deze afstand doen we 5 uurtjes. Na aankomst in S. worden vliegensvlug alle stoelen gedraaid en het afval verwijderd. Tien minuten later komen de 1^e reizigers alweer het perron op en na totaal 25 minuten vertrekt de trein terug naar Beijing. Heel effectief dus.

Net als in Beijing komen we in S. niet aan op het station waar we dachten dat we aan zouden komen. Als niemand je kan vertellen waar je bent, probeer dan maar eens zelfstandig bij je hotel te komen. We kopen metrokaartjes en eindelijk treffen we iemand die Engels spreekt. Dan is het snel gepiept.

1e Kennismaking met Shanghai

De vochtige warmte van Shanghai slaat ons als een klamme deken in het gezicht, het is 38°C. Ons tempo gaat een stuk omlaag, we brengen de rest van de middag bij de airco door in ons hotel. We hebben de beschikking over een klein appartementje en Ad kookt een maaltijd. Dat is lang geleden, kunnen we alvast weer even wennen aan het ‘gewone leven’.

Als de avond valt, en dat is hier al vroeg, om 19.15 uur is het donker, wandelen we naar de Bund. De Bund was ooit het kloppend hart van koloniaal Shanghai. Het is een boulevard langs de rivier de Huangpu met aan de ene kant zicht op fraaie oude gebouwen uit 1920-1930 en aan de overkant het zakencentrum Pudong. De verlichte skyline van Shanghai is werkelijk prachtig. De wolkenkrabbers eisen de aandacht op met hun bonte verlichting, de klassieke gebouwen aan onze zijde zijn traditioneel aangelicht. Op de rivier varen verlichte rondvaartboten, het lijkt de lichtjesparade tijdens de Havendagen in Rotterdam wel.

We raken aan de praat met een groepje Chinese meisjes. Ze vragen en babbelen honderduit. We zijn zo vriendelijk zeggen ze, of we zin hebben om mee te gaan naar een Chinees feest. Nou ja, we zijn wel moe en zeggen geen geld bij ons te hebben, maar misschien toch wel leuk, dus lopen we mee. Het is maar 5 minuten lopen zeggen ze. Er wordt flink doorgepraat en gelopen. ‘Eh…. zijn we er al?’ vragen we. Ja bijna, nog een klein stukje krijgen we tot 2x toe te horen. Dan gaan we een gebouw in en belanden we in een klein kamertje met theepotjes en div. soorten thee. We krijgen een menukaart te zien waarop staat dat een kopje thee 49 yuan kost (±6,50 euro). Weer geven we aan dat we geen geld bij ons hebben. Geen probleem zeggen de meisjes, je kunt altijd even gaan pinnen of we lopen mee naar het hotel. We voelen nattigheid en verlaten direct de kamer. Na een korte ‘googlesessie’ zijn we erachter gekomen dat toeristen op deze manier opgelicht worden en voor flink wat geld ook. We zijn de dans gelukkig ontsprongen.

Beijing verkennen

Beijing zaterdag 18 augustus 2012

Voor ons is het een hernieuwde kennismaking met Beijing. In 1997 waren we hier ook. In die tijd is hier een hoop gebeurd. Ten 1e wat is er veel gebouwd! Prachtige gebouwen en van goede kwaliteit. En de Chinezen zijn langer geworden. Zou het komen door het Westerse eten? De Mac Donald zie je hier op elke straathoek. Oh als Mao dat wist...

We gaan naar de Verboden Stad. Drommen en drommen mensen stromen de poorten door, waar overigens nog steeds het portret van Mao prominent boven hangt. Het lijkt Open Monumentendag wel! De kaartjes zijn gelukkig zo geregeld. Nog even onze bagage door een scan en we staan al bij de 5 bruggen die over het Gouden Water liggen. We zoeken de flanken van de Verb. Stad op om een beetje in de rust te lopen. Stiekum denken we even aan 15 jaar terug, wat rustig was het toen.

Na uren dwalen door het paleiscomplex zoeken we aan de achterkant de uitgang op en stromen we met een golf mensen mee naar buiten. Op naar een park, even rust. Het is zaterdag, ook de Chinezen genieten van een vrije dag. Dat zien we in het Bei Haipark waar men massaal met gehuurde bootjes het meer op gaat.

Al wandelend komen we in een hutong terecht. De oude steegjes met de binnenplaatshuizen waar vroeger hele Chinese families woonden. Nu nog steeds, maar hun aantal wordt minder en minder, want de hutongs moeten in rap tempo plaatsmaken voor nieuwbouw.

Opeens staan we voor een Chinees Restaurant. Hmm, het ziet er goed uit. In een steegje zien we een hele groep koks staan voor laatste instructies. Aan de muur hangt een hele serie bordjes met gewonnen awards en iets met 5 sterren. Na een snelle prijscheck, we willen niet voor onverwachte verrassingen komen te staan, wagen we het erop. We krijgen een schaal fruit op een dampend bord, het lijkt wel iets uit een of ander kookprogramma. Er loopt volop bediening die via een microfoontje contact houden met de keuken. Bij het uitserveren van eten dragen ze een soort mondkap. We zien de ene na de andere pekingeend voorbij komen, een specialiteit hier. Wij houden onze bestelling iets eenvoudiger, maar heerlijk dat het is. En dat voor 18 euro inclusief drankjes.

Over pekingeend gesproken, we hebben inmiddels verschillende parken bezocht en zijn in totaal 2 eenden tegengekomen. Vogels zie je hier ook niet, op een paar mussen na. Geen vissen in de vijvers, op een paar kleintjes na. Eh, zou het iets met de Chineese eetgewoonten te maken hebben?

Via de drukke winkelstraat Wang Fujing lopen we terug naar ons hotel. Het is er druk. Even verderop staan een hoop mensen bij elkaar. Een opstootje denken we. Maar nee iedereen kijkt omhoog. Er zit een man op de rand van een hoog gebouw. Ad trekt mij gauw mee, wegwezen hier. Een vrouw klamt mij vast, 'take care' herhaalt ze een paar keer, oppassen dus.

Beijing zondag 19 augustus 2012

Onze aanvankelijke plannen om de Muur te bezoeken laten we varen. Lang geleden hebben we een prachtige stuk muur bezocht in herfstkleuren, die herinnering houden we graag levend. We huren fietsen en zijn gelijk in ons element. Beijing is zo plat als een dubbeltje en hoe groot het ook is, het fietst makkelijk weg. Het 'fietsbriesje' is heerlijk verkoelend. Beijing heeft aparte fietsstroken, die soms zo breed zijn als 2 rijstroken. Maar we zijn wel alert bij rechtsafslaand verkeer. Ook al hebben we groen licht, de auto's rijden al afslaand gewoon door.

We fietsen naar de Achterste Meren toe, een prima fiets- en recreatiegebied. Ook verkennen we de Hutong eromheen en bezoeken een modelbinnenplaatswoning. En we ontdekken een heel leuk straatje met winkeltjes die porcelein, leer, fijne knipselkunst, zijde en keramiek verkopen. Ad koopt een Chinese mok en ik zwicht voor een zijden sjaal.

Dan zetten we vaart achter de trappers en fietsen we noordwaarts naar het Olympisch park. Hier waren de spelen in 2008. Het is een groot opgezet gebied en bestaat uit diverse gebouwen. Natuurlijk is er het wereldberoemde 'Birdsneststadium' waar de opening van de spelen plaatsvond. Ook is er een grote zwemhal met een ontwerp van blauwe bubbels. En een indoorhal, waar Joeri van Gelder goud haalde.

Deels in het donker fietsen we terug naar ons hotel. De fietsen mogen we buiten naast een gigantisch hoge marmeren vaas parkeren.

Beijing maandag 20 augustus 2012

Onze fietsen zijn weg! De daghotelmanager had ze laten verwijderen. Vond ie geen goed idee, zo naast de kostbare vazen. Gelukkig vinden we de fietsen aan de zijkant van het hotel onbeschadigd terug.

We kunnen Beijing natuurlijk niet verlaten zonder het nieuwe CCTV gebouw (2008) van Rem Koolhaas gezien te hebben. In het Business District komen we terecht in een zee van hoge gebouwen. En ook zien we overal bouwputten, Rotterdam in het quadraat. Als een waar icoon ligt het CCTV gebouw ertussen. We dachten er even naar binnen te kunnen lopen, maar het gebouw is overal afgeschermd met hekken. Erom heen liggen keurig verzorgde plantsoentjes die net bewaterd zijn.

Wat in Ulaan Baatar totaal niet speelde, zien we hier regelmatig: bedelende mensen. Vooral bij de uitgang van de Verboden Stad en in het winkelgebied van Wang Fujing. We zien misvormde mensen, blinden en oude mensen allemaal bedelend voor een paar yuan.Het is schrijnend om te zien en regelmatig geven we ze wat, ook al is het maar een druppel op een gloeiende plaat.

Ook het Tian'Anmenplein bezoeken we natuurlijk. Het is warm, de zon brandt. Straatverkopers blijken altijd net het juiste bij de hand te hebben. Valt er regen dan staan ze met parapluus, nu komen ze aan met kleine parasolletjes die je op je hoofd kunt zetten. Het mausoleum van Mao ligt er stil bij.

Na een siesta maken we nog een fietstocht. Het Nat. Grand Theater van Beijing blijkt een heel bijzonder gebouw in de vorm van een reusachtig ei. We eten weer in ons '5-sterren' restaurant. Voor de katten om de hoek nemen we de restjes mee.

Van Ulaan Batar naar Beijing per trein

De vorige keer was ons verhaal wat abrupt geeindigd. Maar we waren bang dat in de drukke, donkere ruimte waar we zaten te internetten in Ulaan Batar, de stroom uit zou vallen. En dat moet je niet hebben als je net een lap tekst getikt hebt.

Diezelfde dag nl. liepen we in een supermarkt in U.B., die we met enige moeite gevonden hadden, toen de stroom uitviel. Alles werd donker, de koeling viel uit, klanten liepen weg. Wij bleven, we waren veel te blij dat we een supermarktje gevonden hadden. Afrekenen lukte niet, de kassa wilde niet opnieuw opstarten. Een kassa aan de andere ingang bood gelukkig uitkomst.

Trans Mongolie Express (donderdag 16 augustus 2012)

De 2e reden dat we onze internetsessie moesten afbreken, was de tijd. We moesten de volgende dag al om 05.00 uur op. Om 07.15 uur vertrok onze trein, de Trans Mongolie Express naar Beijing en die mochten we zeer beslist niet missen.Het was het begin van een treinreis die ruim 1.5 dag zou duren.

Wat doe je zoal onderweg. Je kijkt naar buiten en laat de oneindige vlakten aan je voorbijtrekken. Je leest eens wat of maakt een praatje met medereizigers. Soms mag je even de benen strekken. In Sainshand, een stadje in het Zuidwesten van Mongolie en van belang vanwege delfstoffen, mochten we een kleine 3/4 uur luchten. Handelaren op het perron maken daar handig gebruik van. Je kunt er drinken kopen, koekjes, kant en klaar verpakte maaltijden, alles gericht op de treinreizigers. Ook zien we souveniers, leren en vilten sloffen, olieverfschilderijtjes met landschappen en de steeds terugkerende kleine 'gerretjes' gemaakt van vilt. Wij besteden onze laatste tugriks aan een heerlijk ijsje. Het is warm in het Gobigebied.

Grensperikelen

Op de grens van Mongolie naar China worden we eerst door de Mong. douane gecontroleerd. Zijn we het wel echt? We moeten even opstaan zodat ze ons goed kunnen vergelijken met de foto in ons paspoort. In China duurt het allemaal veel langer. Ook wordt de trein van onder tot boven op illegalen gecontroleerd. En er moet van treinonderstel gewisseld worden, wat een hele operatie blijkt te zijn. De reden hiervoor is dat het spoor in China iets smaller (20 cm.) is dan in Rusland en Mong. De wagons worden allemaal los van elkaar gehaald. Dan worden ze opgekrikt om op een kleine 2,5 meter hoogte te blijven 'zweven'. Het oude treinonderstel wordt weggereden en na veel passen en meten komt het Chinese onderstel er voor in de plaats. Na vier uur is het gepiept en om 01.00 uur, ik lig dan al in mijn bedje, gaan we verder. De paspoorten zijn even daarvoor teruggebracht.

China (vrijdag 17 augustus 2012)

Het landschap is totaal veranderd. Na een best redelijke nacht zien we een bergachtig landschap, leem, velden mais, zonnebloemen, geordende plaatsen met veel nieuwbouw. Mooie flats die massaal zonnecollectoren met water op het dak hebben staan. Orde, netheid en bedrijvigheid. Goede wegen! Kolencentrales met wel 10 koeltorens. Alles is zo anders dan Mong. Dan omsluiten de bergen ons steeds meer. Roodachtige lichte rotsen komen steeds dichterbij, veel groene struiken. Op de bodem van het dal loopt een riviertje en eromheen staan (fruit?-)bomen. Het zicht wordt ons telkens weer even ontnomen door de vele tunneltjes.

Beijing

En dan, als we beginnen te denken,'zijn we er nog niet?', doemt de grote stad Beijing op. Om 14.45 uur zijn we er. We zien aerodynamisch gevormde witte hogesnelheidstreinen staan, die o.a. naar Shanghai gaan. Een aantal medereizigers worden opgehaald en naar hun hotel gebracht. En ja het is best verleidelijk om nu in een airconditioned busje te stappen en naar het hotel te zoeven. Maar nee, wij regelen het zelf, eigenwijs als we zijn. Het is druk voor het station en met wat gebaren komen we erachter waar de metro is. De rij voor de metrokaartjes is heel erg lang. We boffen, want de jongen die achter ons staat spreekt goed Engels. Hij vertelt ons alle ins en outs van het reizen per metro en brengt ons na het kopen van de kaartjes zelfs naar het juiste perron toe. Maar niet voordat hij een foto van ons heeft gemaakt samen met z'n neefje. Een gezin die dat ziet gebeuren, spreekt hem aan, zij willen ook graag met ons op de foto. Natuurlijk vinden we dat geen probleem. Het zal ons later nog vaker gebeuren. Vandaag nog toen we in een park zaten. Schuin achter ons werd een telelens op ons gericht, je kijkt toevallig even om en klik. Niet omdat we zulke modellen zijn, maar vaak zijn het Chinezen uit de provincie die op vakantie zijn in Beijing en nog niet zo vaak westerlingen 'in het echt' gezien hebben.

Ons hotel is een grote Westers/Chinese kolos waar het goed vertoeven is. In de avond lopen we naar het Tian'An Menplein. Vanwege een vlaggenceremonie mogen we er niet op. Aan de overkant ligt de verlichte ingang van de Verboden Stad. Het is er ontzettend druk, overal lopen Chinezen. Nou ja, ze zijn niet voor niets met 1,4 miljard.

14- Daagse trektocht door Mongolie

De Gobidesert

We zijn weer terug in hoofdstad Ulaan Baatar na 14 dagen reizen door Mongolie. Wat een land! Wat hebben we veel gezien en ver gereisd.

Mongolie is 38x Nederland, dus alles zien is onmogelijk. Wij reisden met ons gezelschap zuidwaarts naar de Gobi woestijn. Het stuk verharde weg wat we volgden duurde niet lang. Door Mongolie lopen overal onverharde wegen, niet een track, maar soms wel 6 naast elkaar. Vaak wordt het gevolgde spoor verlaten en rij je kris kras door de vlakte naar eentje er een stuk naast die misschien wat beter te bereiden is. Het landschap is bijna onbeschrijflijk. Er zijn gebieden waar je je om je as kunt draaien en je ziet overal het zelfde: weidse, golvende groene vlakten zonder een spoor van bebouwing. Soms zie je een of meerdere witte stippen van de gers (ronde nomadentent van vilt) waar de nomaden wonen. En kudden met vee en hele vlakten met bieslook.

Na de groene 'teletubbieheuvels' zien we in de verte een sprookjesachtige stad opdoemen. De hemel is donkergrijs, een hel flitslicht doorbreekt de lucht. De stad blijkt geen stad maar rotsen en midden tussen het prachtige rotslandschap ligt ons gerkamp. We hoeven onze ger niet te delen met anderen, dus we hebben een knus huisje voor 1 nacht. De hemel is weer blauw en voor de avond maken we een wandeling in de prachtige omgeving.

We trekken verder naar het zuiden, we zien onze eerste kamelen door de vlakten trekken. We slapen 2 nachten bij een Nomadenfamilie. Het is heel bijzonder om het leven van deze familie van dichtbij te bekijken. Ze wonen niet ver van een piepklein dorpje vandaan. De achtertuin bestaat uit woestijn. Hun water halen ze uit een bron even verderop. Een toilet hebben ze niet. Ze leven van hun vee dat uit kamelen, geiten & schapen bestaat. Alleen de 'melkkamelen' zien we, die worden 2x per dag gemolken. Hoe onze gastvrouw erin slaagt om 3x per dag een andere maaltijd voor ons groepje van 11 (incl. gids en 2 chauffeurs) te bereiden is ons een raadsel. Wat we zoal eten? Soms rijst of maaltijdsoep, maar heel vaak komen we dezelfde ingredienten tegen zoals schapenvlees, aardappel en wortel. Bij het ontbijt worden er een soort harde pannenkoeken gebakken met een laagje suiker. Normaal koken ze op een kacheltje gestookt met gedroogde kamelenstront. Voor onze maaltijden wordt er gebruik gemaakt van een gasfles. In de woestijn zien we een perfecte maan voor ons oprijzen (met een gezichtje).

Heel bijzonder is de Adelaarsvallei waar we een prachtige wandeling maken. We zien een kloof, waar zelfs nu in augustus nog ijs ligt. Boven onze hoofd zweven de Lammergieren. Ze zijn op jacht naar de pica's, de leuke bergmarmotjes die we overal zien lopen. Soms moeten er flinke afstanden afgelegd worden, dan kan helaas niet anders. In het woestijnlandschap bezoeken we de Vlammende Kliffen, daar waar Roy Chapmans Andrews wereldberoemde dinoskeletten opgroef in de jaren 20. De avontuurlijke Roy stond model voor Indiana Jones, voor de filmfanaten onder ons. Bij de hoge zandduinen van Moltzog Els krijgen we een strategische lekke band. Zo kunnen we wat langer van dit mooie gebied genieten. He dat lijkt wel een dino daar in de verte achter die rotsen.......

We trekken verder noordwestwaarts. Het droge landschap wordt weer groener en groener. In de verte zijn donkere fluwelen heuvelruggen zichtbaar. We zien onze eerste yaks, de kamelen lijken nu ver weg. Een enkele keer passeren we een dorpje. Daar hoeven we maar weinig woorden aan vuil te maken. Een onverharde brede hoofdstraatmet enkele miniwinkeltjes en daaromheen hutjes met golfplaten daken en gers. De vele omheiningen maken het erg onaantrekkelijk.

We bezoeken de oude hoofdstad Kharkorin uit de tijd van Ghengis Khan. Niet dat daar veel van te zien is (lees niets: is nu een stad met oude Sovjetfabrieken en gebouwen). Wat er van over was gebleven is gebruikt voor de bouw van het tempelcomplex Erdene Zuu uit 1586. We wonen een dienst bij van de Geelkapmonniken in een Tibetaans klooster, de enige in Mongolie.

Dan zoeken we het hogerop. We rijden de bergen in. Want ons wacht zijn velden vol met alpenbloemen. Edelweiss is hier volop te vinden. Maar voordat we daar kwamen moesten we nog wat riviertjes doorsteken. De afgelopen dagen heeft het veel geregend, dat hebben wij in de woestijn gelukkig misgelopen. Maar hierdoor zijn de rivieren flink wat groter dan normaal. We moeten een eind omrijden, dan kunnen we oversteken. Het gaat goed, maar dat is niet bij iedereen het geval.Bij het gerkamp te Tsenkher is een warme bron. Onder een mooie sterrenhemel gaan we lekker badderen.

We trekken westwaarts naar Khorgo Terkhiin Tsagaan Nuur National Park (een hele mond vol). Ook hier verblijven we bij een nomadenfamilie. Deze familie leeft o.a. van de yaks. Ze hebben ook paarden, geiten en schapen. Hun gers staan in een prachtig dal langs een rivier. Daar wassen we ons 's ochtends. Niet ver ligt de Khorgo Uul vulkaan die ongeveer 5000 jaar geleden nog actief was. Hele velden lava begroeid met mossen, plantjes en larikssen zien we. We maken een korte maar pittige klim naar de top. Bovenop staat een ovoo, een heiligdom bestaande uit een berg met stenen met daarop een een houten stok met hemelsblauwe zijden sjaals. De ovoo is bezaaidt met geld. Ook liggen er snoepjes. We zien een muis met een snoepje in z'n bek weglopen. Die komen zo de winter wel door! Dit heiligdom wordt door velen bezocht, we zien zelfs een man op krukken en een heel oud dametje de klim maken. In de middag bezoeken we een lavatunnel (Yellow Cave) en het Grote Witte Meer (Terkhiin Tsagaan Nuur) waar de oevers vol staan met steenmannetjes van lava. Zo'n grote plas met water is bijzonder voor de Mongolen, ze komen hier graag.

Weer vinden we het heel bijzonder om een inkijkje te krijgen bij het leven van de Nomadenfamilie. Het melken van de yaks is een mooi spektakel.

Van Moskou naar Ulaan Batar

Maandag 30 juli

We hebben nog een kort dagje Moskou voor ons. We gaan naar het Kremlin om daar achter te komen dat we het niet kunnen bezoeken. Het waarom ontgaat ons, want zoals we al eerder ervaren hebben, van de mensen achter de loketten moet je het niet hebben. Maar we kunnen wel de Wapenkamer in het Kremlin bezoeken, een soort Towers van Londen met de kroonjuwelen. Na wat tegenwerking, eerste stonden we bij de verkeerde ingang, vervolgens mochten we er niet in vanwege onze rugzakken en moesen we weer terug om ze in bewaring te geven, maar eindelijk konden we na 34x gecontroleerd te zijn toch de schatten van Rusland aanschouwen. We zienkostbare iconen, faberge eieren, zilverwerk, tronen, kronen, wapentuig, rijtuigen etc. 'n Zeer kostbare kitsch zullen we maar zeggen. Aan Ad was het niet besteed.

Na een wandeling langs het Bostov theater en veel andere prachtige gebouwen, kerken, huis van de Romanovs is het tijd om naar de Metro te gaan. Maar niet zonder een laatste blik op het Rode Plein en een klein kitscherig Baboeskapoppetje gekocht te hebben.

We hadden misschien de illusie dat we Moskou in een paar dagen konden bekijken, maar niets is minder waar. Er is nog zoveel te zien. Graag hadden we nog een aantal Sovjet memmorabila gezien, maar het mocht niet zo zijn. Maar genoten hebben we wel van deze stad.

De roltrappen van de Metro voeren ons diep onder de grond. Deze roltrappen zijn soms wel 2,5 tot 3x het formaat van de Maastunnelroltrappen. Je kijkt dan een enorme diepte in, Ad krijgt er hoogte vrees van. Sommige stations zijn bijzonder mooi gedecoreerd, allemaal gedaan in de Sovjettijd. Op elk station kun je bij de kacca een kaartje kopen, de prijs is 28 roebel, maar een paar centen.

Onze vlucht vertrekt om 20.00 uur. Door een ongekend toeval krijgt Ad in het vliegtuig toch nog een plaatsje bij de nooduitgang te pakken. Ik heb hierdoor 3 stoelen beschikbaar en kan hier lekker op wegdutten. We vliegen met Aeroflot,een Boeing 767 dit keer. De verzorging is weer prima.

Dinsdag 31 juli 2012

Door de vlucht en het tijdverschil zijn we nog een beetje de weg kwijt hier in Ulaan Bator. Vanmorgen zijn we in alle vroegte aangekomen op de kleine luchthaven. Mijn 1e indruk toen ik in de verte de groene golvende heuvels zag liggen en de uitgestrektheid van het land in mij opnam was: IJsland.

Het is hier bewolkt en af en toe valt er wat regen. De temperatuur is heerlijk. Net als in Rusland komen we hier zeer snel door de douane heen. Nu geen gepuzzel met hoe komen we naar 'het centrum' want we worden opgewacht door onze Mongoolse reisleidster Amra. We maken kennis met de mensen in onze groep. Het ziet er goed uit, aardige mensen. Het is maar een groepje van 8, lekker overzichtelijk dus.

Met een oude stadsbus rijden we naar de stad. We vallen van de ene verbazing in de andere. Mijn 1e indruk van U.B. is platgooien die stad en opnieuw opbouwen. Wat een zooitje. We zien een enorme kolencentrale met grote koeltorens en buizen die warm water naar de stad aanvoeren. Slechte wegen (nu al...) en rond de stad liggen zelfgebouwde hutjes met gers eromheen. En overal modder en regenwater wat niet afgevoerd wordt, ook in de stad.

Na het ontbijt neemt de gids ons mee voor een tocht door de stad. Wat een drukte, wat een gebouwen, wat een wanorde. We stoppen bij een aantal bezienswaardige plekken, zoals een grote gouden boeddha en een monument boven op een berg die herinnert aan de 2e Wereldoorlog. Mongolie had hierin een ondersteunend functie richting Rusland. Het hoe en waarom is ons nog niet helemaal duidelijk, maar we zien een groep Japanse toeristen die al zingend en biddens telkens het monument rondloopt.

We zien een cashmerefabriek van binnen, waar de wol van het Mongoolse schaap verwerkt wordt tot truien. Heel interessant, vooral voor mij, want ik heb ooit in een IJslandse wolfabriek gewerkt. Op alle afdelingen krijgen we een kijkje van binnen. We zien zelfs een vrouw die niets anders doet dan etiketten van een warenhuis in de truien naaien. Er werken wel 800 mensen in de fabriek, dagelijks van 08.00 tot 20.00 uur! Natuurlijk is er ook een winkel, maar duur dat dat spul is. Wij kopen niets, maar we zien Aziatische toeristen die hun winkelmandje gestaag vullen. Dan gaan we naar het Winterpaleis. De moeheid slaat toe en onze interesse neemt af. Wij willen nog maar 1 ding en dat is slapen, we hebben tenslotte een nacht overgeslagen.

Na onze lunch in een Mongolian barbequerestaurant gaan we terug naar ons Oovotel. Gelukkig, we krijgen een vrije middag! Het matras is zo hard als een plank maar ik slaap in no time. Ad heeft zijn campingmatrasje meegenomen en dat werkt prima, ook Ad is zo onder zeil. We zijn nog maar net op tijd voor het avondeten.

We zitten nu in een internetcafe en worden omringd door jonge 'Mongolen' die allemaal aan het gamen zijn. Morgen gaan we een aantal musea bezoeken en een gerwerkplaats waar van die grote viltententen gemaakt worden. In de avond hebben we een folkloreshow. Een gevulde dag dus! En daarna trekken we het land in, daar waar we eigenlijk voor gekomen zijn. Of we dan nog gebruik kunnen maken van internet, geen idee, maar we denken van niet. Dus misschien tot in China!

Moskou

Onze vlucht verliep prima. We vlogen met Aeroflot, ja van die touwtjes en zo, maar het is prima bevallen. De Airbus A321 heeft ons in zo'n 3 uur tijd probleemloos naar Moskou gebracht. En we kregen nog een heerlijke maaltijd ook. En helemaal super, we kregen een plekje bij de nooduitgang!

Op de luchthaven is het even zoeken om de juiste bus te vinden naar de metro. We leren al gelijk onze 1e 'Ruslandles voor beginners': negeer de mensen achter de loketten, dan doen ze jouw nl. ook. Vraag het de mensen op straat, dat werkt goed. Onze 1e woordje Russisch: spasiba, bedankt!

Wat is deze stad groot ontdekken we onderweg naar de metro vanuit ons minibusje. Overal zien we wegen, auto's flats, veel saaie blokken, maar af en toe ook wat architectuur.

Ad heeft het hotel geregeld en dat is werkelijk prima. Het ligt in de wijk Arbat, een levendig uitgaansgebied. De Arbat 'straat' is een voetgangerszone dat vlak bij ons hotel ligt. Van herrie op de kamer hebben we gelukkig geen last en de bedden slapen super.

Zaterdag 28 juli

We volgen de Arbat en dat voert ons naar het Kremlin. Er staan rijen met mensen voor de kaartjes van het Kremlin. Wij slaan dit maar even over en wandelen naar het Rode Plein. Mensen kijken is een leuke bezigheid en we houden dat wel even vol. Vooral de vele bruidjes en hun gevolgd leveren leuke scenes en foto's op. Het mausuleum van Lenin slaan we over, er gaan geruchten dat er gewoon een wassen beeld ligt.

We bezoeken de Basilius Kathedraal grenzend aan het Rode Plein. Deze is bekend van de journaalbeelden, met die mooi gekleurde uientorentjes. Ivan de Verschrikkelijke heeft 'm laten bouwen en dat is zo ongeveer het enige goede wat de man in zijn leven heeft gedaan. Volgens de reisgids heeft hij in razernij z'n enige capabele zoon in razernij gedood, liet hij hele dorpen uitmoorden en zo af en toe vilde hij iemand levend. Verschrikkelijk dus. Maar de kathedraal is prachtig!

Onze wandeling voert ons langs het Kremlin naar de Christus Verlosserkathedraal. 't Orgineel was gesloopt in 1931 doore de Bolsjewieken op bevel van Stalin. Zo zonde, ik geloof dat zelfd de priesters er nog in zaten toen het gesloopt werd. Ze hielden in die tijd nergens rekening mee, alles voor het communistische ideaal. Nu herbouwd in opdracht van de burgemeester van Moskou. Die heft, op 'mafioso wijze' gewoon wat extra belasting et voila. Prachtig interieur, veel iconen.

Gorkipark bezoeken we als toetje. Gezellig daar en heel relaxed. Alle Russen nemen hun gemak, hoewel alle....... we zien alleen jonge mensen. Waar zitten de oudjes? We ontdekken later dat het voor de ouderen en slecht ter been zijnde mens het moeilijk is zich staande te houden. De 2x 6-baanswegen die je hier af en toe ziet zijn zeer moeilijk over te steken. Ook bij de stoplichten, je krijgt er maar 43 seconden de tijd voor en dan is het echt doorlopen geblazen. En de auto's (veel dure merken Mercedes/ Audi, waar zijn de Ladaatjes....?) scheuren als gekken.

Zondag 29 juli

Wat een uitgebreid metronetwerk! Om de 30 seconden komt er een metro die net zo lang is als het perron zelf. Het is alleen wat gepuzzel met het Cyrillisch schrift. Op onze plattegrond staat het in ons alfabet het het Cyr. schrift, maar op de metrostations zelf is het alleen Cyr. wat de klok slaat. Na wat getuur komen we er wel uit. Een paar keer stappen we verkeerd uit, wat niet zo erg is, er komt zo weer een metro.

We bezoeken Tsaritsyno, het dorp van de tsjarina Catharina de Grote. Prachtig landgoed uit 1775. Zelf vond ze het niet zo geslaagd, allen de Opera beviel haar. Wij vonden het wel heel mooi hoor en de Russen ook die daar heerlijk vertoefden in het bos, rond de vijvers en de paleizen en bloemenborders.

Op de terugweg richting Moskou Centrum maken we nog een stop in Kolomenskoje, dit was in de 16e eeuw een favoriet landgoed van de tsjaren. We bezoeken diverse kerken, die geloof ik altijd doorlopende dienst hebben. Met een hoofddoek mag je er als vrouw binnen. Wel staande receptie die orthodoxe diensten. De hut van Peter de Grote uit Archangelsk ligt er ook. Hebben ze daar opnieuw opgebouwd. En de Kerk van Johannes de Doper, waar Ivan de V. zich heeft laten dopen. We genieten van het mooie landgoed en dan terug naar de City.

Ad heeft zijn oog laten vallen op een paar grote gebouwen die hij graag wil zien. Maar hoe er te komen weten we niet, ze staan ergens in de verte. Nog niet in onze reisgids vermeldt. Ad tekent wat en met veel vragen krijgen we een aantal metrostations op. Gelukkig belanden we precies bij de goede. De torens zijn nog in aanbouw, maar wel indrukwekkend. Het worden een van de hoogsten van Europa zegt Ad, moderne stijl, aparte vormen. Eentje lijkt op een gestapelde hoge blokkendoos. De reuze baboeskapoppen in het nabijgelegen winkelcentrum vinden we ook heel leuk. We eten blini's (russische pannenkoekjes) op de Arbat bij een Russisch fastfoodrestaurant.

De 'voorbereidingen'

We zijn er bijna helemaal klaar voor. Druk bezig met de voorbereidingen. Morgen om 13.10 uur vertrekken we naar Moskou. Daar blijven we tot maandagavond en hebben dus een aantal dagen om deze stad te bekijken. Natuurlijk gaan we naar het Rode Plein en het Kremlin. Wat er verder te bezichtigen is weten we niet, dat zien we daar wel.

Gisteren heb ik nog wat reisboeken uit de bieb gehaald, die helpen ons ter plaatse wel verder. In het vliegtuig begint onze reisvoorbereiding pas vrees ik. Maar daar kiezen we bewust voor, zo sta je overal lekker voor open en kunnen we ons echt laten verrassen door 'het moment'. Op maandagavond vliegen we verder oostwaarts naar Ulaanbatar, de hoofstad van Mongolie. Daar begint onze groepsrondreis door Mongolie.

Ik hoop dat het ons gaat lukken om dit reisweblog bij te houden. We zijn er wel zo enthousiast aan begonnen, maar eigenlijk is dit niet helemaal ons ding. We willen ons overgeven aan de reis en het land waar we zijn en alles gaan bekijken, lekker rondstruinen. Vermoedelijk wordt dit het 1e en enigste reisweblog zonder foto's (alvast sorry daarvoor mensen......). Maar wie weet gebeurt het toch nog zomaar onderweg, een fotootje op het web..... Ons doel is om het thuisfront te informeren over onze reis en dat we niet in 7 sloten tegelijk lopen enzo. Zo, nu weer even verder met inpakken!