De Gobidesert

We zijn weer terug in hoofdstad Ulaan Baatar na 14 dagen reizen door Mongolie. Wat een land! Wat hebben we veel gezien en ver gereisd.

Mongolie is 38x Nederland, dus alles zien is onmogelijk. Wij reisden met ons gezelschap zuidwaarts naar de Gobi woestijn. Het stuk verharde weg wat we volgden duurde niet lang. Door Mongolie lopen overal onverharde wegen, niet een track, maar soms wel 6 naast elkaar. Vaak wordt het gevolgde spoor verlaten en rij je kris kras door de vlakte naar eentje er een stuk naast die misschien wat beter te bereiden is. Het landschap is bijna onbeschrijflijk. Er zijn gebieden waar je je om je as kunt draaien en je ziet overal het zelfde: weidse, golvende groene vlakten zonder een spoor van bebouwing. Soms zie je een of meerdere witte stippen van de gers (ronde nomadentent van vilt) waar de nomaden wonen. En kudden met vee en hele vlakten met bieslook.

Na de groene 'teletubbieheuvels' zien we in de verte een sprookjesachtige stad opdoemen. De hemel is donkergrijs, een hel flitslicht doorbreekt de lucht. De stad blijkt geen stad maar rotsen en midden tussen het prachtige rotslandschap ligt ons gerkamp. We hoeven onze ger niet te delen met anderen, dus we hebben een knus huisje voor 1 nacht. De hemel is weer blauw en voor de avond maken we een wandeling in de prachtige omgeving.

We trekken verder naar het zuiden, we zien onze eerste kamelen door de vlakten trekken. We slapen 2 nachten bij een Nomadenfamilie. Het is heel bijzonder om het leven van deze familie van dichtbij te bekijken. Ze wonen niet ver van een piepklein dorpje vandaan. De achtertuin bestaat uit woestijn. Hun water halen ze uit een bron even verderop. Een toilet hebben ze niet. Ze leven van hun vee dat uit kamelen, geiten & schapen bestaat. Alleen de 'melkkamelen' zien we, die worden 2x per dag gemolken. Hoe onze gastvrouw erin slaagt om 3x per dag een andere maaltijd voor ons groepje van 11 (incl. gids en 2 chauffeurs) te bereiden is ons een raadsel. Wat we zoal eten? Soms rijst of maaltijdsoep, maar heel vaak komen we dezelfde ingredienten tegen zoals schapenvlees, aardappel en wortel. Bij het ontbijt worden er een soort harde pannenkoeken gebakken met een laagje suiker. Normaal koken ze op een kacheltje gestookt met gedroogde kamelenstront. Voor onze maaltijden wordt er gebruik gemaakt van een gasfles. In de woestijn zien we een perfecte maan voor ons oprijzen (met een gezichtje).

Heel bijzonder is de Adelaarsvallei waar we een prachtige wandeling maken. We zien een kloof, waar zelfs nu in augustus nog ijs ligt. Boven onze hoofd zweven de Lammergieren. Ze zijn op jacht naar de pica's, de leuke bergmarmotjes die we overal zien lopen. Soms moeten er flinke afstanden afgelegd worden, dan kan helaas niet anders. In het woestijnlandschap bezoeken we de Vlammende Kliffen, daar waar Roy Chapmans Andrews wereldberoemde dinoskeletten opgroef in de jaren 20. De avontuurlijke Roy stond model voor Indiana Jones, voor de filmfanaten onder ons. Bij de hoge zandduinen van Moltzog Els krijgen we een strategische lekke band. Zo kunnen we wat langer van dit mooie gebied genieten. He dat lijkt wel een dino daar in de verte achter die rotsen.......

We trekken verder noordwestwaarts. Het droge landschap wordt weer groener en groener. In de verte zijn donkere fluwelen heuvelruggen zichtbaar. We zien onze eerste yaks, de kamelen lijken nu ver weg. Een enkele keer passeren we een dorpje. Daar hoeven we maar weinig woorden aan vuil te maken. Een onverharde brede hoofdstraatmet enkele miniwinkeltjes en daaromheen hutjes met golfplaten daken en gers. De vele omheiningen maken het erg onaantrekkelijk.

We bezoeken de oude hoofdstad Kharkorin uit de tijd van Ghengis Khan. Niet dat daar veel van te zien is (lees niets: is nu een stad met oude Sovjetfabrieken en gebouwen). Wat er van over was gebleven is gebruikt voor de bouw van het tempelcomplex Erdene Zuu uit 1586. We wonen een dienst bij van de Geelkapmonniken in een Tibetaans klooster, de enige in Mongolie.

Dan zoeken we het hogerop. We rijden de bergen in. Want ons wacht zijn velden vol met alpenbloemen. Edelweiss is hier volop te vinden. Maar voordat we daar kwamen moesten we nog wat riviertjes doorsteken. De afgelopen dagen heeft het veel geregend, dat hebben wij in de woestijn gelukkig misgelopen. Maar hierdoor zijn de rivieren flink wat groter dan normaal. We moeten een eind omrijden, dan kunnen we oversteken. Het gaat goed, maar dat is niet bij iedereen het geval.Bij het gerkamp te Tsenkher is een warme bron. Onder een mooie sterrenhemel gaan we lekker badderen.

We trekken westwaarts naar Khorgo Terkhiin Tsagaan Nuur National Park (een hele mond vol). Ook hier verblijven we bij een nomadenfamilie. Deze familie leeft o.a. van de yaks. Ze hebben ook paarden, geiten en schapen. Hun gers staan in een prachtig dal langs een rivier. Daar wassen we ons 's ochtends. Niet ver ligt de Khorgo Uul vulkaan die ongeveer 5000 jaar geleden nog actief was. Hele velden lava begroeid met mossen, plantjes en larikssen zien we. We maken een korte maar pittige klim naar de top. Bovenop staat een ovoo, een heiligdom bestaande uit een berg met stenen met daarop een een houten stok met hemelsblauwe zijden sjaals. De ovoo is bezaaidt met geld. Ook liggen er snoepjes. We zien een muis met een snoepje in z'n bek weglopen. Die komen zo de winter wel door! Dit heiligdom wordt door velen bezocht, we zien zelfs een man op krukken en een heel oud dametje de klim maken. In de middag bezoeken we een lavatunnel (Yellow Cave) en het Grote Witte Meer (Terkhiin Tsagaan Nuur) waar de oevers vol staan met steenmannetjes van lava. Zo'n grote plas met water is bijzonder voor de Mongolen, ze komen hier graag.

Weer vinden we het heel bijzonder om een inkijkje te krijgen bij het leven van de Nomadenfamilie. Het melken van de yaks is een mooi spektakel.