Maandag 30 juli

We hebben nog een kort dagje Moskou voor ons. We gaan naar het Kremlin om daar achter te komen dat we het niet kunnen bezoeken. Het waarom ontgaat ons, want zoals we al eerder ervaren hebben, van de mensen achter de loketten moet je het niet hebben. Maar we kunnen wel de Wapenkamer in het Kremlin bezoeken, een soort Towers van Londen met de kroonjuwelen. Na wat tegenwerking, eerste stonden we bij de verkeerde ingang, vervolgens mochten we er niet in vanwege onze rugzakken en moesen we weer terug om ze in bewaring te geven, maar eindelijk konden we na 34x gecontroleerd te zijn toch de schatten van Rusland aanschouwen. We zienkostbare iconen, faberge eieren, zilverwerk, tronen, kronen, wapentuig, rijtuigen etc. 'n Zeer kostbare kitsch zullen we maar zeggen. Aan Ad was het niet besteed.

Na een wandeling langs het Bostov theater en veel andere prachtige gebouwen, kerken, huis van de Romanovs is het tijd om naar de Metro te gaan. Maar niet zonder een laatste blik op het Rode Plein en een klein kitscherig Baboeskapoppetje gekocht te hebben.

We hadden misschien de illusie dat we Moskou in een paar dagen konden bekijken, maar niets is minder waar. Er is nog zoveel te zien. Graag hadden we nog een aantal Sovjet memmorabila gezien, maar het mocht niet zo zijn. Maar genoten hebben we wel van deze stad.

De roltrappen van de Metro voeren ons diep onder de grond. Deze roltrappen zijn soms wel 2,5 tot 3x het formaat van de Maastunnelroltrappen. Je kijkt dan een enorme diepte in, Ad krijgt er hoogte vrees van. Sommige stations zijn bijzonder mooi gedecoreerd, allemaal gedaan in de Sovjettijd. Op elk station kun je bij de kacca een kaartje kopen, de prijs is 28 roebel, maar een paar centen.

Onze vlucht vertrekt om 20.00 uur. Door een ongekend toeval krijgt Ad in het vliegtuig toch nog een plaatsje bij de nooduitgang te pakken. Ik heb hierdoor 3 stoelen beschikbaar en kan hier lekker op wegdutten. We vliegen met Aeroflot,een Boeing 767 dit keer. De verzorging is weer prima.

Dinsdag 31 juli 2012

Door de vlucht en het tijdverschil zijn we nog een beetje de weg kwijt hier in Ulaan Bator. Vanmorgen zijn we in alle vroegte aangekomen op de kleine luchthaven. Mijn 1e indruk toen ik in de verte de groene golvende heuvels zag liggen en de uitgestrektheid van het land in mij opnam was: IJsland.

Het is hier bewolkt en af en toe valt er wat regen. De temperatuur is heerlijk. Net als in Rusland komen we hier zeer snel door de douane heen. Nu geen gepuzzel met hoe komen we naar 'het centrum' want we worden opgewacht door onze Mongoolse reisleidster Amra. We maken kennis met de mensen in onze groep. Het ziet er goed uit, aardige mensen. Het is maar een groepje van 8, lekker overzichtelijk dus.

Met een oude stadsbus rijden we naar de stad. We vallen van de ene verbazing in de andere. Mijn 1e indruk van U.B. is platgooien die stad en opnieuw opbouwen. Wat een zooitje. We zien een enorme kolencentrale met grote koeltorens en buizen die warm water naar de stad aanvoeren. Slechte wegen (nu al...) en rond de stad liggen zelfgebouwde hutjes met gers eromheen. En overal modder en regenwater wat niet afgevoerd wordt, ook in de stad.

Na het ontbijt neemt de gids ons mee voor een tocht door de stad. Wat een drukte, wat een gebouwen, wat een wanorde. We stoppen bij een aantal bezienswaardige plekken, zoals een grote gouden boeddha en een monument boven op een berg die herinnert aan de 2e Wereldoorlog. Mongolie had hierin een ondersteunend functie richting Rusland. Het hoe en waarom is ons nog niet helemaal duidelijk, maar we zien een groep Japanse toeristen die al zingend en biddens telkens het monument rondloopt.

We zien een cashmerefabriek van binnen, waar de wol van het Mongoolse schaap verwerkt wordt tot truien. Heel interessant, vooral voor mij, want ik heb ooit in een IJslandse wolfabriek gewerkt. Op alle afdelingen krijgen we een kijkje van binnen. We zien zelfs een vrouw die niets anders doet dan etiketten van een warenhuis in de truien naaien. Er werken wel 800 mensen in de fabriek, dagelijks van 08.00 tot 20.00 uur! Natuurlijk is er ook een winkel, maar duur dat dat spul is. Wij kopen niets, maar we zien Aziatische toeristen die hun winkelmandje gestaag vullen. Dan gaan we naar het Winterpaleis. De moeheid slaat toe en onze interesse neemt af. Wij willen nog maar 1 ding en dat is slapen, we hebben tenslotte een nacht overgeslagen.

Na onze lunch in een Mongolian barbequerestaurant gaan we terug naar ons Oovotel. Gelukkig, we krijgen een vrije middag! Het matras is zo hard als een plank maar ik slaap in no time. Ad heeft zijn campingmatrasje meegenomen en dat werkt prima, ook Ad is zo onder zeil. We zijn nog maar net op tijd voor het avondeten.

We zitten nu in een internetcafe en worden omringd door jonge 'Mongolen' die allemaal aan het gamen zijn. Morgen gaan we een aantal musea bezoeken en een gerwerkplaats waar van die grote viltententen gemaakt worden. In de avond hebben we een folkloreshow. Een gevulde dag dus! En daarna trekken we het land in, daar waar we eigenlijk voor gekomen zijn. Of we dan nog gebruik kunnen maken van internet, geen idee, maar we denken van niet. Dus misschien tot in China!